pan mnie prowadzi

w deszcz wiatr i zawieję
kłącza pnącza knieję
bezdenne morza zawiści
smutne parki bez liści

przez ciemne tunele
dziur w drodze nazbyt wiele
przez noce bez końca
miesiące bez słońca

w upale i śniegu
bez przymusu biegu
prowadzi spokojnie
rozważnie dostojnie

niedowiarkom wbrew

dumnie kroczę za panem 
jak lew
wzdłuż ławek do środka
gdzie mam wiarę spotkać...
i 
gdzie kończę się spacer
a ktoś się uśmiecha
podsuwa pod nos
tacę