czwartek, 29 września 2011

gazeta ( proza)

Była punktualnie. Umówiony znak rozpoznawczy - gazetka pod pachą, radoście wyciągnęła nagłówek na powitanie. Właściciel gazetki, przystojny brunet, okazał się nadzwyczaj eleganckim kandydatem. Ujął ją i rękę, którą może o kilka sekund dłużej przytrzymał przy ustach, niż by  to nakazywała przyzwoitość. Solidnie do tej pory zatknięta gazetka, wypadła bezradnie na kolejnym zjeździe jedynie słusznej.

   Kolejną zobaczyła w dniu ślubu. Miał ją przy sobie czekając przed kościołem. Ujrzawszy ją, taką szczęśliwą, wiosenną przez moment zawahał się. Gazetka zadrżała, po czy wylądowała w rękach świadka.
Uśmiechnęła się. Ten widok ją rozczulił. Tak się przecież poznali. On czekający na nią z gazetką.

   Nie mieli nic. Tylko siebie. Marne zarobki państwowych urzędników. Perspektywę mieszkania społdzielczego za 15-lat i....gazetkę. Ta na stałe zagościła w ich domu. Na początku z wypiekami czytali rubrykę z numerami loterii. Potem niefartowna gazetka wędrowała po kawałku z drugim śniadaniem do jego biura.
   Mijały lata. Wynajmowana kawalerka ledwie mieściła teraz już czteroosobową rodzinę. Nie wyjeżdzali na wakacje. Brali do domu każde zlecenie, by związać koniec z końcem. Rezygnowali z ubrań, z kina, teatru i jedynie gazetka na stałe zamieszkała w ich domowym budżecie, stopniowo poszerzając zakres zainteresowań pana domu. Początkowo były to jedynie wiadomości sportowe, później dołączyły informacje z kraju, zagranicy a w końcu nekrologii.
  Poczuła się zagrożona. Podjęła rękawicę zaczynając nierówną walkę....z gazetką. Szły łeb w łeb. Przelatywał gazetkę po łebkach w pietnaście minut, potem ją.
 Stopniowo to gazetka uzyskiwała przewagę. Zapełniała coraz więcej czasu i miejsca.

  Po piętnastu latach na stałe wypchnęła ją do kuchni, pieszcząc dwukrotnym czytaniem coraz słabsze oczy męża. Dawniej właściciel, dziś niewolnik, celbrował każdy nowy egzemlarz, zaczynając od pierwszej strony kończąc na stopce redakcyjnej.
   Stawała czasem w progu kuchni obserwując życie zamknięte w drobnych, mimicznych ruchach twarzy. W balecie palców na stronicach, nerwowych wymachach nogi założonej na nogę.
 Nie zauważał jej. Spoza gazety nie docierały żadne odgłosy mogące świadczyć o zainteresowaniu jej osobą. W czasie posiłków, nawet nie patrzył w stronę talerza. Nie krytykował, nie zachwalał, nie wyrażał emocji. Nawet wtedy gdy podała mu grzybki. Zjadł i przesunął talerz na środek stołu. A ona jak zwykle poszła do kuchni. On przewrócił stronę na rubryki ogłoszeń
   Zaparzyła kawę.Tak jak lubiła. Z mlekiem i z dużą ilością cukru. Wróciła do pokoju. Jeszcze miał drgawki.
  Przykryła go gazetką....

20 komentarzy:

  1. Ale jak odbierasz Aniu takie formy mojego autorstwa?. Da się to czytać?
    pozdrawiam cieplutko:))

    OdpowiedzUsuń
  2. Lubię czytać i podobają mi się wszystkie formy.

    OdpowiedzUsuń
  3. Jak to dobrze, że życie nieco inny scenariusz mi napisało :)))) Bo co nieco ta gazetka w moim życiu nabruździła......

    OdpowiedzUsuń
  4. Choć był niebywale przystojnym brunetem.......;)/naprawdę/

    OdpowiedzUsuń
  5. Pewno menopauza ;)
    Wiesiu, Ty znasz już moją opinię i cieszę się, że zdecydowałeś się na "premierę" prozy:)
    Jesteś znakomity w krótkiej formie, kropka:)

    OdpowiedzUsuń
  6. "No i przez te grzybki, chłód rodzinnej kryptki,
    Nazbyt szybki dał (gazetce) kres."

    Wiesiu, nie wiem, czy "Polityka" (a chyba konkretnie Jerzy Pilch) nadal ogłasza konkurs na najlepsze opowiadanie. Jeśli tak, koniecznie wyślij swoje!

    OdpowiedzUsuń
  7. dziękuję :))).Ot proza życia w prozie - pytanie tylko czy gazetka na wozie?;)))

    OdpowiedzUsuń
  8. Idodotegopanno: "bo to zła kobieta była"

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimku, ja też jestem złą kobietą;)

    OdpowiedzUsuń
  10. Masz menopauzę?

    OdpowiedzUsuń
  11. Anonimku, znasz menopauzę osobiście? ;)

    OdpowiedzUsuń
  12. menopauza to chyba jakieś męskie schorzenie;)))

    OdpowiedzUsuń
  13. Chętnie wezmę, ona tłumaczy wszystko, i życie staje się proste

    OdpowiedzUsuń
  14. !!! Tworzę potwory!!!
    Zwolnić się?

    OdpowiedzUsuń
  15. to fundamentalne pytanie. czy karać za posiadanie małej ilości czy uderzyć a producentów i dystrybutorów;)))

    OdpowiedzUsuń
  16. i uschła z tęsknoty za szelestem stron

    OdpowiedzUsuń