wygięty

trudnych słów używam na codzień

i jest mi z nimi supcio

lecz wy drodzy mili sobie 

kłopotów nie róbcie

i nie rozchodżcie interferencją

mojej koherencji

błędnie odczytując incipit

atencji

słowo przemienienia pańskiego

mam je za zębami

bo nie wiem drogi panie

czy pan mnie tu nie rani

używając erudycji

nazbyt elokwentnie

notuję w pamięci wyszukania

i sprawdzę  w goglach skrzętnie 

a póki co drogi mój erysto 

bierz pan z mowy żywej

rozwinięcie 

...i jest pan glizdą!

zimowa improwizacja niewielka

rozkutana  przy nadziei ozima tęsknota 

do zyzdrojowych piecków gdzie 

życie ręczną robotą  

niesione lasem ku zachodom słońca 

miejsce na ziemi 

piestrzenicy kędzierzawej 

zwyczajnego dzwońca  

plotkującej chwili  przy płocie bez śpiechu 

codzienność wielkiego otwarcia 

na echo 

z ognisk w zakamarki myśli 

zacisza popołudnia 

dziś jeszcze  

w zaledwiach zielonych  ochucham  

dobrucham hołubię

salety poety

między poety nie macie zgody 

któren najbliżej erato urody 

dlatego mierzą się wzrokiem gniewnie 

ważą przed wierszem 

ten i ów ziewnie 

  

aplauzem sali zdziwieni wielce 

szykują słowa do  

"prosto w serce" 

w podskokach z cieniem nie tępiąc pióra 

słowem nie pisną że rywal w bzdurach 

  

tańczy   przy linach czekając gongu 

potem na oślep go strofą urągłą 

wszelkim kanonom po uszach  

ryms 

odczyt donośny naruszy gzyms 

  

rywal się chwiejnie od  metafory 

więc  czterowierszem mocne love story 

dwa erotyki garść wierszy białych 

aż wybauszą w rywalu gały 

  

z bieli przez zieleń w odczyn niebieski 

ale z umiarem aby na deskach 

nie wylądował w przekładach stu 

albowiem jeden jest poeta na świecie 

jedyny słuszny 

nie trzech  

nie dwóch 

  

  

  

  

 

noł romantyk

stygnę w  paradygmacie aż twórczy

rozkład  na kupki dla innych "po mnie"

małe jest zwyczajnie małe

słona  ciecz spływa z narządu

wzroku  nad ogromnie

żal choć go nie rozbieram

to niepoznane niemizdrzące się

w mendelejewach alfabetu

słowo " nie" doskwiera

lulilaśny

dziadek leciwie moduluje bajki 

do dalekich krain tuli głowę noc 

tembr przymruża oczy  

wiatr dmie kołysanki 

śpikiem do kołderki łasi się ad hoc 

  

marzenia w progu mijają się z dziadkiem 

na -"anielskiej buzi" - dał się nabrać lep 

jeszcze tylko chwilka  

na zapadłą klamkę 

aby na spokojnie  wyrwać hydrze łeb

wierszyk zabawny dla Hani

o kurce na grani i ziarnku żyta

kurka patrzy na grań w łepku świta

by zjeść ziarno bo po co tam leży

że może spaść? no w to nie wierzy

bo przecież ogólnie ma farta będąc wiele warta

już w pierzu samym ze dwa grosze

no proszę! a jeszcze na jajkach dorabia

koguty z  okolicy zwabia bo byle czego nie znosi

a teraz patrzy i patrzy

głupiego ziarnka żesz kurka rurka 

się nie może doprosić

- a choćże tu ziarnko do dzioba!

przyleciał wróbelek....a szkoda

koegzystencjonalny

kij był stary sękaty

marchewka gibka i prężna

kij z marchewką żonaty

marchewka z kijem zamężna

żyjąc pod jednym dachem

i mając na to ochotę

zgodnie co noc ustalają

kochamy się!

jak pies z kotem

o maniu się nijak

jak śmiech do płaczu nijak się miał

ani się zwijał do wyjścia ani przy nim stał

no chryja z tym nijak bo ja bym się bał

nijakiem wywijać a on na tym grał

i ani z lewej z prawej zresztą też

ni wpiął ni wypiął i weź się z nim mierz

nie pasuje nie leży nie przylega ni w ząb

nie mieści się w głowie nijak jak pąk

w środku zimy  bałwan na bahamach

kleks na obrazie  uszczerbek w ramach

tak był sobie nijak jak futro na kobrze

i mocno się trzymał- nijako to dobrze

weselej olśniony

mam usta pełne smaków lata

delikatnie sylabizuję poziomki

wyciskam  z pamięci na język

zboczeniec

przybył sposobem za plecami brata

a co się wcześniej  nalatał

nawciemniał nakrążył?

to już biegłych sprawa nie będę drążył

dopadł ją nad ranem 

a że kierowały nim pobudki niskie

torował  sobie drogę do skóry żelazem 

gdy  gwałtem dochodził

pod czelabińskiem

wiersz za szybką

-

no więc wesz

ir racjonalnie  poszła 

no! żesz!

jasną jej drogę przecięła rysa

i musi  lwią część kariery 

zstąpić

na lisa

po duszka*

o czym a duszy

przedstawiać nie trzeba

w akcie kolonoskopi za kawałkiem nieba

nie stwierdzono zasiedzeń chorobliwych

zalegań

może się nieśmiertelna 

o inne ubiegła

pogwizdując ledwie 

gdzieś u płota żebrze

sprowadzona tracheotomią lotu

ku ziemskiej maniebrze

* autor zapewnia że czuje się świetnie:)))

telelowelny

miłość wyznana przez szybę

można śledzić na żywo łzy

złapać  kilka głębszych oddechów

na rybę

podetrzeć się wszystkoznającym

phi

uralny

spalając  wchodzę  w atmosferę

drżę rozpadając w cholerę

wlepiony docelowo w biust

intelekt wychwalam okrężnie 

urzekam na dobry gust

czerwienię do rąbka 

całuję łapki i ślady

moc ze mną w gwizdku

nie dam rady

ledwie liznę powierzchnię

a tacuśmy próżni we śnie

kurza stopka

za siedmioma blokami za autostradą w budowie

działa się ta historia prawdziwa 

rzecz jasna w połowie

w obrzydliwym przepychu i takiej aparycji

mieszkała baba Jaga* (znana organom policji)

bezwzględna okrutna  do tego  bogata

trzaskając z  przewagi ekonomicznej 

straszliwego bata

nęciła  Małgosię i Jasia mamiła

zachęcając do rzeczy tak strasznych  -

(bo to zła kobieta była) -

że ich nie wspomnę  lecz wy się domyślacie

w opałach  dziewczyna w biedzie przyjaciel

lecz

w tej historii króciutkiej dobro zwycięży

wizerunkowo nikogo zbyt nie nadwyręży

gdyż ucieknie  Małgosia  zawezwać ratunek

a Jaś mężnie się będzie opierał

o wikt i opierunek

od czapy

mogłem wyjąć z tygla garść pożywnej zupy

lecz przecież wszystko i dziś

tam jutro zawczoraj

do dupy

co zostanie osiądzie wypaczy powierzchnię

wyprane z iluzji co wiszą

a nie schną

wyspy samotności palmy na pustyni

ośrodek pracy i szczęścia powszechnego

w Małkini

na trasie przelotowej  Paryż - reszta świata

więc tak bez zupy

buszując po kręgach

w te i na zad latam

mało latte

dobywam dłoń z kieszeni
wyszła zwinnie i lekko
bo
dłoń w przeciwieństwie do
nogi jest kobietą
ukrywa wnętrze zaciska piąstki
zaplata pytania za uchem
poprawia wnioski
dłoń jest kobietą i kołysze słowa
a nogi przebierają jedynie  w skarpetach
bez dobrych rokowań

trakt akt o śmierci

nasz chleb pośledni

rozwleczony na kolejnych przydrożnych

kamieniach

odmienia podmiot i orzeczeniem

instancji

oddaje ciało ziemi

z ominięciem w monstrancji

oto jak ślepiec co z palców czyta rosę

w omackach czarnej ziemi

nogi moje bose

podeszwą pod gardło myśl ku niebu toczą

po co teraz właśnie nie potem póżniej

uaktywniam w tę nieporę

i pocę

adekwatny

poproszę o nowy zestaw czasu

nie nadążam do świeżości powietrza

morza gór i lasu

zatrzasnęłem się w pracy

na długo bez sensu

niepotrafiąc wyzwolić zawczasu

z tych więzów

poproszę o nowy zestaw

lepiej wypasiony

dla mnie dzieciaków i kochanej

żony

o niewychodzeniu w morze

rybak miał dość ryb i powiedział nara

niech teraz kto inny łowieniem się para

ja wolę zboża żąć wyprowadzać  osła

wieść gruchnęła po wiosce jak jakaś doniosła

choć zwyczajna przecież zdziwić mógł jej  tryb

lecz ja ją rozumiem

też nie jadam ryb

oddolny

gałązki badylki kolejnych wiosen

w uschnięciach lata zgniliznach jesieni

do mlecznych szlaków unoszą nad stosem

nadzieję

od całkiem naiwnej do ostrych czerwieni

grzęznąc  ku ziemi doczesną niemocą

łzawią  przelotnie po młodniakach korę

w poźegnalnym  lamencie ostatnich zwilgoceñ

wierzą

w powróty  pod jakimś pozorem

po randce z panią z

mam po pani szminkę na oknie

nogi w misce od miłosnych pieszy

serce pamiątkowo zamknięte

w lodówce

i aż tyle 

nie cieszy

chwila jak wszechświat pełna

na niedzielną nutę

suchym stopą bez niepotrzebnych

wyruszeń

spiesznych wymarszy

jeszcze ciasta?

już już już wystarczy

leniwie obracam łyżeczkę

czytam wróżbę z fusów

temperatura na zewnątrz 

czepia się minusów

oblubione tuje tyją w bezruchu

a ja mam tam 

gdzieś 

siorpię ciebie i tę chwilę

jak w puchu

(nie marnym na wietrze)

może podłubię w nosie 

zapalę

może zamknę to wierszem

wiesz co jeż-

zjada

małe płazy jaja gada

małe ptaki pisklaki

dźdźownice

ślimaki pająki obleśne robaki

tłuste robacznice

więc się nie wydurniaj człeku

bo to białko dla niego gratka

i nie wciskaj mu kitu na siłę

znaczy się

jabłka

jeż

nie masz zwierza nad jeża

ostre są igiełki jego

uwielbia jak go pod włos głaskać

lecz nikt nie głaszcze

całego

kochać go całować bez końca

od deszczu chronić wiatru

osłaniać od słońca

od złego spojrzenia i moru

oraz jedzenia z marketu

od nadmiaru wzrusżeń

jałowej podniety

bo nie masz zwierza nad jeża

jak nad wiosnę zimy

i niech będzie mu nie żal

że go obchodzimy

zima ach to ty

przebiśniegi