łąkający ( żonce imieninowo)

w powietrzu  

rozedrganym od wachlarza 

możliwości  

  

zjadłbym cię żabko  

jak kanapkę 

bez litości 

  

bo cię poczułem na kanapie 

przez fiu bździu  żabocik 

gdy tylko odebrałem 

z ramion twych  paltocik 

  

  

klekocze dziobem  

za dużo bez sensu 

wierząc w zacieśnienie  

na chybcika więzów 

  

  

lecz  kumasz zbyt szybko 

i  na jednej nodze  

czmychasz rechocząc 

echem po podlodze