trakt akt o śmierci

nasz chleb pośledni

rozwleczony na kolejnych przydrożnych

kamieniach

odmienia podmiot i orzeczeniem

instancji

oddaje ciało ziemi

z ominięciem w monstrancji

oto jak ślepiec co z palców czyta rosę

w omackach czarnej ziemi

nogi moje bose

podeszwą pod gardło myśl ku niebu toczą

po co teraz właśnie nie potem póżniej

uaktywniam w tę nieporę

i pocę