strofa za strofą ku wielkiemu ego
idą portaliści do siebie samego
przez zachwyty obrazy do obojętności
idą wiersz za wierszem
wreszcie mówią dość!
i
otwierają na oścież egoty podwoje
twierdząc ostatecznie
to dobre - bo moje
odtąd chronią przy piersiach
słów najdroższych skarby
znikając z dorobkiem
by wypuścić farbę
rozszczepiając na szpaltach
myśli na atomy
w wycinkach znajdzie się miejsce
na kolejny tomik
Lubię (auto?)ironię jako środek artystycznego wyrazu ;)
OdpowiedzUsuńW jakich znowu wycinkach?:)))) A wiersz się mi podoba!:)
OdpowiedzUsuńDziękuję:)) A wycinki mają tradycyjnie dwuznaczne konotacje:))))
OdpowiedzUsuń