nośny

Veit Stoss rzeźbił za nosem  nos

i wychodził mu

wciąż zbyt ogromniasty

strugał trzeci dziesiąty 

męczy się nad dziewiętnastym

i nic

walają się po ziemi niechciane

wszystkie zbyt kartoflane

grubo ciosane wiegachne

jakże się Veicisko nie żachnie

dłut wszelakich ze złością nie ciśnie

bo jakże to

taki nos na ołtarzach zawiśnie?

toż to boska obraza!

trza weny szukać gdzieś indziej 

uważać

na rys delikatny

noszek  muszy  bycz akuratny!

zabrał tobołki artysta

narzedzia rzacz oczywista

ambicje zakopał w lesie

a los go nad wisłę niesie

gdzie nosów pęczki w gromadzie

w tryptyka zmieścisz  układzie

a każdy idealny badź w  normie

w treści bogaty 

skromny w formie

raz tylko w kierunku niemki

nie zdzierżył żółtej ciżemki

alles gut krakoffski nosz!

super super jakem stworz!

łza szczęśliwa z nosa spływa

Veit się w tany Wita zrywa