klipny

wieśniak patetyczny podniosły

z głową nad trawy niebosiężne

i sosny 

niewzruszony ubiorem ramionami  

obliczem

dobywa spod sukman skrzydła!

chwileczkę ... niech policzę!

dwa!

dwa skrzydła!

powierzchniości  szpetna

żegnaj - bywaj

inercjo  przebrzydła

gdzie serce tęskne

unosi całą resztę 

tam teraz będę

wzrok  za wzniosłym przykładem

podnieście

na grzędę