Jeszcze we dwoje( autor- Joanna Korab)

dialog poetycki autorstwa:

Ona - Joanna Korab

On- Wieśniak M

opracowała Joanna Korab

Ona: 

słońcem majowym wypełnię 

czułym szeptem wypieszczę 

do ucha wdmuchnę Ci miłość 

ty powiesz : jeszcze, jeszcze 

  

ciepłą litanię słów dreszcze 

uśmiechu firanką zasłonię, 

zmrużone oczy powiedzą, 

że to: jeszcze nie koniec 

  

On: 

aż ciarki w uchu…to miłość! 

zagłusza lekkie wahanie 

drugie podstawiam nieśmiało 

na szepty i dmuchanie 

  

Ona: 

mów do mnie jeszcze… 

  

On: 

skuś się na babie lato 

powłócz spojrzenia na dłonie 

rozpal zebranym liściem - miłość - 

przyłaskocz się do niej 

  

od szyi aż po kosmyki 

zaszeleść jesiennym wiankiem 

aż zbierzesz z zamgloną siecią 

owoców pieszczot ubiankę.. 

  

Ona: 

..weź je, zagotuj głęboko, 

a zimą, gdy biała niepamięć, 

lata ogarnie amarant, 

poczujesz, że tli się wspomnieniem 

w żółtość, zieloność wiara 

  

On: 

wekować miłość na zimę? 

chować uczucia do szafki? 

by rzucić okiem przy świętach 

rozpakowując zabawki!? 

  

o nie!- lepiej ją pożreć od razu! 

do wzdęcia! po dziurki w nosie! 

a wiosną? cóż będzie wiosną? 

- wyrośnie nowe...no...prosię 

  

Ona: 

Z przemiłowania umrzeć 

krztusząc się uczuć nadmiarem? 

Nie było, nie jest, nie będzie, 

moim szczerym zamiarem, 

  

jak widać, są miłośnicy 

erupcji, libacji miłosnych, 

grozi to tym niestety 

że nie dotrwają do wiosny.. 

  

On: 

I ja widzę teraz wyraźnie, 

są tacy co stoją z boku 

i wolą uczuciem sterować 

zgodnie z porami roku 

  

Ona: 

tuś mię Mistrzu ustrzelił! 

strzałą logiki, z polotem, 

na szczęście jestem kobietą 

więc, wytłumaczę się … potem.. 

  

On: 

zatem pax między nami, 

wybacz powyższe wyniki, 

bo przyznać Ci muszę przecież… 

gdzie miłość- tam nie ma logiki…