końskie życie

mieszkał był we wsi pewien koń

że piękny wciąż prowadzili doń

piękne klacze

nie patrząc że parska wierzga i płacze

skubiąc  z rozpaczy czarna grzywę

ichachacząc że to niesprawiedliwe

niekońskie 

złe

okrutne

do bani

że go to obraża boli i w efekcie rani

bo choć przejawiał pewną inwencję

nikt go nie pytał

o preferencję

dlatego tak burzył się codzień

od rana

wieczorem odpuszczał

dawał se siana

liryka wnętrz( może cykl?)

pierwsze co się do życia w nas rzuca

to płuca

falując pod wierzchnią odzieżą

odmierzą  

wdech - wydech

czas

w granicach klatki

i tak przyspieszą  w obrębie agatki

gdy ta przeciera oczy

z zachwytem:  "jakiż on uroczy!"

i zwolnią pod dłońmi łukasza

na modłę niedzielnych rozważań

oddając się cyrkulacji

w pracy i na czas  wakacji

miech w górę miech w dół

lewym i prawym na pół

trwają 

u tchawic bramy

tak w przeciągu

i my trwamy

nieświadomi aż do utraty

gdy unoszą pięcioma płaty

do pieśni i piersi 

i gdy opadną na luz

rozpięte jak anioł stróż

czuwają w nocy we dnie

rumieniąc oblicza i blednąc

to rosnąc to kurcząc na dwa

dziękuję   obojgu wam 

za to co było za tu i teraz

oskrzelikom dzięki

opłucnej oskrzelom

pęcherzykom  ukrwieniu - całości

dziękuję wam z nieśmiałością

prosząc o jeszcze i jeszcze

i obiecuję

(w miarę możliwośći)

świeże mazurskie powietrze

stroiciel

pewien szacowny grażdanin

zawodu  - stroiciel  pianin

dostał od  władzy prikaz

- a weź się  grażdanin wykaż!

pod pismem cztery pieczątki

trzy podpisy od rączki

i krążek po szklance  czaju

rękawem w róg  zabajon

grażdanin nie chciał musiał

wykazał;

jajo strusia

ogórków sześć kiszonych

samowar z samogonem

dwururkę od sąsiada

brata z alaski nadał

wykazał się  krzepą  i bajerem

pracą zespołową we czterech

orderem przodownika

i zapalniczą bic- ka

braki wykazał w kwartirze

złą jakość dwóch strun  w lirze

dziury ma głównym trakcie

miłość do wodza( po fakcie)

na koniec że fachu warty

wykazał się strojąc

żarty

w oderwaniu od

miał puchatek prośbę do krzysia

odkąd za pomoca balonika

na gałęzi  zawisiał

i śniły mu się serniki z nudów

i miód na końcu nosa

miał fantazję by tonąć 

tonąć we włosach

w kolorze dowolnym może być i blond

dlaczego puchatki nie mają zarostu?

toż to milne przeoczenie!  ewidentny błąd!

powinny mieć włosy i piękne fryzury

gdyby miał ochotę

zaczesać się dajmy na to  który

tak wisząc nad ziemią trzy stopy od gruntu

martwił się puchatek aż ... aż  do szpuntu

czy szkockie pszczoły znane skądinąd

po wyjściu z unii aby nie zaginą?

dlatego 

ale i miliona innych powodów

atakujących z góry boku przodu

gdy sobie nad ziemią  w międzyczasie  wisiał

miał prośbę z tych ważnych bardzo do krzysia

by ten gdy już odrobi lekcje albo w wolnej chwili

sprawdził czy się puchatek aby nie pomylił

czy tam pod schodami w norze królika

nie porzucono aby miodu pół słoika

co choć obarczony do połowy wadą

pomógłby misiowi zejść z gałęzi na dół

z nadzieją ku niebu

na dzień spadającego nieba

przygotowałem gwagret

dlatego śpię spokojnie

gdyby nagle

ni stąd ni zowąd

spadło ku ziemi z hukiem

jestem tylko prostym

człowiekiem - naukę

-  czerpiącym z ulotek

więc może spadnie z łoskotem

rumorem lub całkiem w ciszy

w czasie pielgrzymki do lourdes

spaceru z psem wieszaniu karniszy

to bez znaczenia

mogę wtedy myć głowę 

zakładać rękawiczki 

ręce trzymać w kieszeniach

      gdy będzie opadać 

               pod  pewnym kątem

                      lub 

                      prostopadle

tego nie wiem 

lecz nie dbam o to 

mam gwagret

nie tylko trzepaki w głowach

wierzył w to dima i wierzył wowa

że to co widzą to brusi połowa

że tam za górą za rzeką lasem

jest jakaś bruś co tęskni czasem

i jęczy po jarzmem męki niebrusie

od brusi będąc na jakby minusie

martwił się dima i płakał wowa

że jest wątek brusi a gdzie osnowa?

i wyciągając wnioski a z barków szyję

liczyli brusian co za brusią żyją

ileż brusianek rodzi tam brusiątka

i dalej trzymając się tego porządku

wychodził z siebie  dima i wowa

że tylu w oddali jeszcze pogłowian

z którymi nie można się bawić w berka

bo z każdej strony ciśnie  barierka

tak że i obrócić nie można się  w koło

gdyż bliskie zagranice przyciaśnie stoją

siadywał nad rzeką wowa i dima

za słowo jeden drugiego trzymał

że gdy podrosną i duzi będą

zbiorą wszechbrusian do kupy zewsząd

a tym co by im stali  na drodze

ślady na nogawkach zostawią lub nodze

(gdyby rzecz miała miejsce pośrodku lata)

patrzył tak wowa na dimę brata

i dima patrzył na druha wowę

tak jednomyślnie i jednym słowem

które to każdy z nich w sobie dusił

świat się zwyczajnie należy brusi!

w marzeniach dzieci nie ma nic złego

kiedyś podrosną

pójdą po niego

ekspaństwo U

w miejsce moich skarpet

wiszą jakieś szmatki

tam gdzie były okna

obmyśliła kraty

zajęła od kuchni

ostatnie pokoje

niby wiem że dla niego

chociaż krzyczy: moje!

trzeba był słuchać

ostatniego gwizdka

dziś brak na szyldzie

zła! zła !niedobra!

s e p a r a t y s t k a!

na zbawiciela

z czeluści świat wychynął zrazu całkiem siwy

a już myśl stwórcza tęczę sprowadziła na padół godziwy

wszystkie te kwiatki zachody słońca  foldery biur podróży

od tejże pierwszej tęczy pochodzą gdy się świat wynurzył

stąd kolorków  dostała fauna  oraz flora

eden skąpał się barwą sodoma gomora

ford pozbył się czerni panna młoda bieli

jarmarki pokraśniały i lachy na dueli

i byłby mienił się świat widmem radowując  po kres dni

na całej długości szczęścia  z planów łąk i kin

rozszepiając swobodnie w radosnej dyspersji

gdyby nie

zwolennicy siwego dymu 

a booo...byli pierwsi

m jak

miłość na pół etatu

z ominięciem śliskich tamatów

z prawem do urlopu

w dogodnym wymiarze

premią motywacyjną

w doborze marzeń

miłość na pół etatu

z zyskiem  wielkości wsadu

lekka i przyjemna

choć  bez perspektyw

ruchomy czas  wzruszeń

zgrany kolektyw

miłość na pół etatu

umowa bez żadnych  kantów

zegar odmierza

spocone dniówki

i tylko czemu

wciaż śni śmieciówki

wszyscy zajęci

na rogach pytanych ulic

domy zamykają okna

za gardą reklam jest teraz więcej czasu

a mniej pelargonii

w atmosferze poszanowania

prywatności 

wylała skrzynka sąsiada

ostatecznym wezwaniem

do zapłaty

po odciskach ich poznacie

cieszył się niezdrowo

gdy mu się zdarzało czasem

pojęczeć żałośnie pod obcym obcasem

pokazywał potem z dumą

 w każdej wolnej chwili

sznyty od bata blizny po szpili

pręgi od japonek ślady po kozakach

a przecież powinien jęczęć po naszemu

pokładając los w chodakach

Narodziny końca świata

Widok wijącej się Zofii, oplatającej niemal fizycznie wokół typa spod ciemnej gwiazdy, wyrwał mnie z codziennej rutyny zakupów. Wracałem od myśli oddalonych, kręcąc głową z niedowierzania jakby świat do którego powracam był wciąż snem. 
Wszystko co było mi wiadome o Zofii, zasłyszałem w osiedlowych sklepach, kolejkach do kiosku, na przystanku autobusowym łączącym osiedle "Zacisze" ze światem. Z opowieści wyłaniał się obraz steranej matki trojga dzieci, bez środków do życia. Opieka społeczna nękana telefonami od sąsiadów, wizytowała poddasze,  zamienione na mieszkanie  na skraju osiedla. Tam mieszkała. Poddasze zaadoptowane dla celów mieszkaniowych, było rozwiązaniem tymczasowym. Wcześniejszy lokal zadłużony przez Zofię, został jej odebrany, wstydliwie kilka lat temu. Naprędce dostosowane lokum zastępcze, na piętnastu metrach, staraniem prezesa spółdzielni, mieściło wszelkie wygody potrzebne do życia. W minimalistycznym wymiarze. Zlew, ubikacja za przepierzeniem, kuchenka elektryczna i trzy łóżka. 
Widywało się Zofię wszędzie. Pomagała robić zakupy starszym ludziom. Zamiatała podwórze, trzepała nieskończoną ilość dywanów. Zimą od rana krzątała się odśnieżając chodniki. 
Zofia nie miała wieku. Znaczy miała, nieokreślony. Dziewczęcą sylwetkę, wieńczyła zmęczona, stara twarz. Malował się na niej wyraz zobojętnienia. Twarz zastygła jak maska  i nie wyrażała żadnych emocji.. Jedynie słowa określały jak bardzo się cieszy, albo jaka to niedola jest jej udziałem. Zofia nie posiadała również zdrobnień typu Zosia, Zosieńka. Była zofią dla wszystkich którzy ją znali.  Nie była pijaczką. Z domu nie dobiegały odgłosy awantur. Trójka dzieci, każde ponoć z innego ojca, trzymała się razem. Nie nawiązywały kontaktów z rówieśnikami. Chodziły za ręce i szeptały sobie do ucha, jakby wszystko co miały do powiedzenia było tajemnicą tylko dla ich uszu. 
Była Zofia, stałym elementem krajobrazu. Ludzie się zmieniali, dorastali, wyjeżdzali,  przyjeżdzali a ona trwała w obrębie kilku domów,  na skraju miasta.       
        I oto, stała przed ladą sklepu mięsnego. Za nią tkwił chwiejący się na nogach typ. Zarośnięta kilkudniowym ciągiem twarz mężczyzny, porastała siwą szczeciną nieudolnie zakrywając ospowate doły. Na całą garderobę składały się bezkształtne spodnie zmarszczone paskiem do rozmiarów obwodu pasa, i koszulka na ramiączka, niegdyś pewnie biała, teraz zbliżająca się barwą do obfitego  owłosienia, wystającego z dekoltu i ramion.
- Marian lubi na boczku, zalotnie zaćwierkała Zofia, puszczając oko do sprzedawczyni- pani da kilogram podwędzanego.
Noga Zofii wplątała się między dwie nogawki Mariana we wznoszącym tańcu, ocierając wężowym ruchem. Dłoń teatralnym gestem,  odrzuciła za ucho figlarny kosmyk z twarzy.
- I pasztetowej, ten flaczek spod spodu! Ile by nie zaważył.
Ciało  Zofii wirowalo, tajemną siłą nie mogąc zachować stanu spoczynku. Jak u latynoskiej tancerki,  ruchy bioder pocierały przednią część nieruchomego typa od wysokości kolan ku górze. Maska twarzy Zofii nagle pękła i pojaśniała setką uśmiechniętych zmarszczek.
- Pół kilo parówek i salcesonu włoskiego ten kawałek to będzie wszystko, Marian płaci.
Rozanielona wypowiedzeniem słowa "Marian", odwróciła się na pięcie, uniosła na palcach i złożyła wilgotny pocałunek na kłującej brodzie.
Zwykły szmer towarzyszący zwykle punktowi sprzedaży detalicznej zamienił się w obsolutną ciszę. Spojrzałem na twarze i otwarte usta współkolejkowiczów. Wszystkie wyrażały bezgraniczne zdumienie. Jakby świat, który znali, nagle się skończył. I nic już miało nie być takie jak dawniej.
Profesorowa Rylska, dama, zawsze o nienagannych manierach,  upuściła parasolkę. Nikt nie drgnął.
Język Zofii zaczął  penetrować ucho Mariana.

o stawianiu kropek

złowieszczo trzeszczą na okiennicy

pod sukulentami w igłach od ulicy

wysuszki z nadziei na powrót raju

z odpadów powstałe  nowe mary rają

a dokąd? dokąd!

stworza skrzydlate

ulęknijcie żywota

pod  konduktem  szmaty

wytrzeszcza marność  oczy złożone

nie masz ucieczki na tamtą stronę

i cknień pokurczonych  na ostatniej stacji

nikt nie przewietrzy w hołdzie

klimatyzacji

wierszyk symbiotyczny

mucha siadywała ma parapecie anusi

patrzyła co anusia lubi

co anusię kusi

do czego wzdycha skwarnym popołudniem

i jak się bez wierzchniej odzieży prezentuje cudnie

cieszyła się jej szczęściem

umartwiała łzami

trzymała pazurki zaciśnięte z przylgami

gdy nasze dziewczę w pustawej chałupie

wymieniała tchem jednym

co też ma tam w d...