słowo

nie wiadomo 

jakie było na początku

jeśli wiecie dajcie znać

lecz istnieją spore szanse

że ostatnie będzie

mać!

pochodny

śpi słodko ojczyzna

śni na lewym boku

a obudźże się wreszcie

w sam raz z końcem roku

obudź i rozejrzyj 

po jesiennej biedzie

zarycz pokaż siłę

jak te no....

niedzwiedzie

zabulony jesiennie

 ( wiersz sprowokowany przez anonimową bułę:)))

idzie jesień zakwitły zbereźnie

ogniska na polu przybrały garść popiołu

szlak splamiony żółcią już w drogę nie weźmie

opadłym brzuchem z ugiętego stołu

idą chłody przechytrzonym lisem

kurtką z karakuł butami od czapy

krochmaloną bielizną od porannych zwieszeń

zwlekanych ospale przez nogi jak z waty

i ja idę zamyśleniem  spowity

szurając myślą w wielobarwny deseń

Hożą  szeleszczącą w awangardy sznycie

oddolnie chcąc nie chcąc głosuję na jesień

hej! now

...W nowej ramówce I Programu Polskiego Radia zamiast tradycyjnych czterech wykonań hejnału z krakowskiej wieży mariackiej będzie tylko jedno - informuje "Gazeta Polska codziennie". 

                           --------- 

Senne upalne dni lata. Nuda wakacji u dziadków wygrywa swój codzienny hymn. Kwintesencja inercjii osiąga apogeum w oparach papierosowego dymu przy całkowitym braku innych oznak życia. Sygnał z Wieży Mariackiej wskazuje dokładnie godzinę bujania w obłokach. Kilkuletni chłopiec szybuje  w czasie i przestrzeni. Obserwuje równie monotonne przedpołudnie w grodzie Kraka. Stoi obok strażnika którego uwagę przyciąga ciemna plamka na horyzoncie. Teraz patrzą razem. Złożone dłonie tworzą daszek przed ostro operującym słońcem. Ciemna plama rośnie, wypełnia okoliczne pagórki, rozlewa się po załamaniu terenu wypełniając wolne przestrzenie. Powoli z tej powodzi oczom ukazują się kształty,  poszczególne detale. To nie woda, to morze ludzi i koni z zatkniętymi gdzieniegdzie wieżami obleżniczymi ciągnie w stronę murów. Strażnik się ociąga, ale na twarzy rysuje mu się niepokój. Rozgląda się po kątach w poszukiwaniu ratunku. Jest. Porzucona w nieładzie trąbka. Chwyta ją błyskawicznie. 

I tu następują wydarzenia których kilkuletni umysł nie potrafi zrozumieć. Mimo powagi  sytuacji strażnik pomału człapie w kierunku  okna. Nie gna,  nie podbiega rozemocjonowany a powoli jakby w transie podchodzi. Otwiera okno. Przykłada do ust trąbkę i... zaczyna grać cholerną usypiankę. Melodia nie jest w stanie poderwać do działania nikogo. Rozlewa się sennie po ulicach miasta,  zagląda znudzonym mieszkańcom do okien, odbija od kościelnych witraży, snuje leniwie po straganach na rynku, podrywając jedynie lewe oko kundla śpiącego pod nogami żebraka. Kilku zaciekawionych gapiów patrzy w kierunku hejnalicy, akurat w czasie, kiedy chmura strzał leci w jej kierunku. Groty uderzają w mur i opadają bezsilnie ku ziemi. Jedna jednak, czy to zbłąkana czy trafnie zaadresowana przerywa hejnał przeszywając nieszczęsnego strażnika.Ten nieprzytomny z bólu odsuwa się od okna. Oczy szukają jakiegoś oparcia i znajdują. Zdobywając się na nadludzki wysiłek podchodzi powoli do następnego okna. 

Sygnał znów rozbrzmiewa lecz... od początku. W melodii nie słychać większego niepokoju. Jest donośna wyraźna i ani trochę żywsza. Chłopiec dopinguje grajka i kiedy ten dochodzi do fragmentu w którym przerwał, zamyka oczy i cicho szepcze zaklęcia. Nie widzi kolejnej strzały wbijającej się w nieszczęśnika ale wie doskonale co się stało. Trąbka milknie. słychać oddalające się kroki i...kolejną próbę. 

Chłopiec nie rozumie tej sceny. Chciałby mieć moc  wpływania na błędne decyzje. Zmieniłby leniwą melodię  na zdecydowanie żywszą. Ukrył hejnalistę przed ostrzałem,  zamienił  trąbkę na łuk, aby razić z góry najeźdzców. Ale najbardziej mu żal sygnału. Ciekawość co było dalej nie daje spokoju.  

Wraca z podróży do domu dziadków wraz z ostatnim sygnałem.  

Minęły wieki i nikt nie potrafi jej zagrać. Jest rozczarowany. Liczy że może jutro komuś się uda... 

Dużo później nałoży tę scenę na większy plan historii Wielkich Mongołów, bohaterską i bezcelową śmierć Henryka Pobożnego i na fakt, że hejnał nie jest faktem historycznym, a jedynie pamiątką dawnych wydarzeń wykonaną po raz pierwszy  13 lutego 1838 roku.

typowy

typowy  wiersz

w typowej aranżacji

uwodzący potok słów

zamiast kolacji

ale o jedzeniu

poczuł ją na widelcu

choć 

poszło prawie na noże

kiedy zaproponował

na deser - że może

by tak razem bez słów

przy zgaszonej świecy

zaburczała 

choć może w brzuchu

pokazała plecy

coraz to dalej

i dalej od śniadania

nie mogła wytypować

czy będzie typowo

czy coś

do czytania

róża 15

zapomniany( dla Tusi w odpowiedzi:)))

znalazłem wiersz

 sprzed miesięcy

czytam i czytam- fajny

i chciałoby się więcej

go czytać i czytać

tylko kogo zapytać

o czym to czytałem?

skoro sam go

przecie

niedawno pisałem

zagęszczony

leży człowiek i się nie porusza

nic go nie bierze

do powstań nie wzrusza

leży człowiek a przecie mógłby wstać

zajàć mniej miejsca

q.j.m 

a tak

nie porusza się z głupia frant

zajmując 

chcąc czy nie  miejsca 

dwa

żyw jeszcze leży i się nie wykrusza

człowiek

dajmy na to

ja

o baszta!

kto by płakał po kątach

mężczyźni mają zbroję

do ukrycia

miecz do odpędzania

smutku

rumaka do gubienia go

z wiatrem

kobiety zwodzą za fosą

twórczy

profilowane dłuto podbijak

same w sobie mają się nijak

ale dodajmy do nich

kamieniarza-

znaczy czynnik ludzki-

a efektownie zadziwią

nieodwracalne sutki

itaki

wypiętrzone fundusze

zdradzieckie indeksy

łypnięcia jednookich banków

doradców podszepty

rozpiętymi banerami

zawracane głowy

syreni śpiew kredytów

z umową gotowy

ha!

spod takiej troi

powróćże odysie!

a skoro już jesteśmy

przy troi

co sądzisz o

naszej polisie?

plażowy

odpływy odsłaniają wstydliwe

tajemnice

w miarę obniżania poziomu

kałuże z  resztkami

na pański stół

stopami w grząski piach wtopieni

brniemy

byle zdążyć przed nadciągającym

fiskalizmem

alternatywny

żyć godnie spocząć na wersalce

łzę uronić czasem

przy barce

z flagą polatać obudzić ze snu

pobiegać z pochodnią po mieście

w rocie nabrać  tchu

zapisać złotymi zgłoskami

pod uznanym nazwiskiem

i po prostu cieszyć się 

jak wariat

całym pyskiem

gotujący ;)

zdradziłaś

i wiesz co?

wydrapię sobie oczy

podam ci w rosole

jak się napatoczysz

bo tak naprawdę 

już mi wszystko

jedno

i to

co mi ofiarujesz

wezmę w ciemno

pełen nadziei

wyglądał jak prawdziwek

zdawała się być kobietą

złoty interes chciałoby się rzec

a jednak 

gdzie tam

szef przyszedł wcześniej

spadek zbyt późno

okazało się że niby granit

a ma konsystencję luźną

miała być pogoda

a pada i wieje

zawsze się na coś 

nadzieję 

do wojtusia z popielniczki..

pod brzemieniem myszka 

stygnie  zupa z dyni

kandydatka młoda  doświadczona biegła

dyspozycyjna

och! mistrzyni

wrony zjadły wróbla anektując cały skwerek

załączniki:

dwa zdjęcia

list motywacyjny

świadectwo

pantofelek

fly food

No, ale jedno zdanie
muszę
tutaj wpleść
we własnej sieci
flyfoodów
można nieźle zjeść

truganini

kajtek

świstek wielokrotnie

odbity na powielaczu

mały przyczółek marzeń

przyleciał na skrzydłach

zadziwiając zdobywcę

hmm, sam nie wiem o czym...

orkiestra dęta wita discavery

wielki wycieczkowiec

jak inne ze cztery

na ląd wychodzą całkiem

zwykli goście

i kapitan niewielki uśmiecha się

na moście

pogoda taka sobie

i nic nie wybuchło

a jednak newsem

po wszystkich mediach

gruchło

o odwiedzinach w szczecinie

przerośniętej łodzi

a ja się zastanawiam

kogo to obchodzi?

starorzecze

zerwał  z łańcuchem

nie obejrzał nawet

w pysku resztki słomy

w oczach zieleń trawy

no to

wio...

taka stara krowa

nie ubodło cię to

sklep akermański

na łóżkach drzemią bezkreśnie towary

sprzedawca w nieokreślonym wieku

raczej nie stary

prowadzi rozmowę na dwa telefony

wskazuje  palcem na bierz co chcesz

czuj się obsłużony

zapachem wschodniej kultury materialnej

odpływającą nadzieją

na koszulę do marynarki czarnej 

w rozmiarze  XXL 

porzuć wszelkie drobne wędrowcze

oto cel

podróż za jeden uśmiech bez wizy

nabierz odwagi obierz kurs

walut 

na  spirytus i dalej jeszcze

na fajki bez akcyzy

wryć się jakoś

gad

pozostaje zagadką z agatką

czemu poszło mu tak gładko?

wśliznął się za gatki agatki

chwat gagatek zimnokrwisty

agatka ręczy i agituje że 

rączy narowisty

niczym koń

choć wcześniej agatka

tęskniła doń

to teraz wyjdzie za gada

zagadkowo zbywając

ciekawskich

że to dłuuuga historia

i jej gadać o tym

nie wypada

aaaby zaśpiewać

i tak pójdziemy na wino

ty masz swój problem

ja swój

mój dopiero wypłynął

od roku znany jest twój

i tak pójdziemy na piwo

ja mam coś jeszcze

ty też

moje w kieszeni szeleszczą

twoje brzęczą sam wiesz

i tak pójdziemy na wódkę

wypiję ćwiartkę

ty dwie

będziesz chciał znowu się spotkać

ja pewnie nie powiem nie

i tak pójdziemy do diabła...

niedorzeczny

rozdali posady

nadania medale

i 

poszli sobie

mnie nic nie dano 

wcale

ani się obejrzą

ani mrukną o

zapomnianych 

grantach

a już ktoś się cieszy

i przebiera w fantach

inny klepie biedę

( bo i tę diabli nadali)

normalnie dno zupełne

nie jestem 

w nurcie

na fali

nośny

Veit Stoss rzeźbił za nosem  nos

i wychodził mu

wciąż zbyt ogromniasty

strugał trzeci dziesiąty 

męczy się nad dziewiętnastym

i nic

walają się po ziemi niechciane

wszystkie zbyt kartoflane

grubo ciosane wiegachne

jakże się Veicisko nie żachnie

dłut wszelakich ze złością nie ciśnie

bo jakże to

taki nos na ołtarzach zawiśnie?

toż to boska obraza!

trza weny szukać gdzieś indziej 

uważać

na rys delikatny

noszek  muszy  bycz akuratny!

zabrał tobołki artysta

narzedzia rzacz oczywista

ambicje zakopał w lesie

a los go nad wisłę niesie

gdzie nosów pęczki w gromadzie

w tryptyka zmieścisz  układzie

a każdy idealny badź w  normie

w treści bogaty 

skromny w formie

raz tylko w kierunku niemki

nie zdzierżył żółtej ciżemki

alles gut krakoffski nosz!

super super jakem stworz!

łza szczęśliwa z nosa spływa

Veit się w tany Wita zrywa

 

wymiarowy

wiem że jako kreator 

mogę polecieć  na manowce

lecz w modzie czapa dla barana

a szalik owcy?

jesień

wypluty po ostrym grzaniu

ośliźle złoci oczami

osuwa się ziemi choć

jeszcze na niej

choć niezaprząta 

patrząc w biel oddali

szura szeleści

wspomnieniami

mgliście obiecując

o! żałosny

grę występną

jeszcze tej wiosny

wal center

kupcie  cegiełki na budynki centralne

jeśli nie macie siły to ja za was walnę

u wód

spokojnie wchodze w stan sanatorii

już podczas wieczorku

odczuwam początek euforii

skitranych fajek starczy do wtorku

róża 14

wyznaczny

psalm za psalmem noga za nogą

jasna gwiazda prowadzi

jaśnieje nad drogą

stary but miał dosyć nowego wciąż brak

kto by się tym przejął?

kiedy widać znak

cel drogi   blisko  zwątpieniu się nie dasz

odrzuć kij podróżny

i witaj 

w Las Vegas

akyszny

nie zeszło w kąpieli

z wiatrem suszarki

nie odfrunęło grawitacyjnie

w system wentylacji

nie przełknąłem cholery

solidnie popijając

pod golonkę przy kolacji

zostało takie neurastające

z syndromem żółci

i czerwieni

muszę się z tym pogodzić

oswoić jakoś polubić

to

nadejście jesieni

chłodniejszy ciut

na małym słońcu

jesienna recesja

porzuca nadzieję

przypala od środka

rozlewa w korzeniach

przebiera w depresjach

rozmywa kontury

by się z nią nie spotkać

objęty

śni się sen

taki sam od lat

rozpasany po ostatnią dziurkę

gdzie już czeka

bat

odleśny

można osiągnąć całkiem niezły zbiór

zagajnik lasek tysiącletni bór

młodnik poręba

jagodziny przy jeziorze

przewrócona z korzeniem

sosna przy lisiej norze

im dłuższy spacer

tym szansa wzrasta

pełen koszyk świadczeń

dostępnością szasta

przepraszam że tutaj

wszystko nazbyt streszczam

lecz spieszę do lasu

jest sezon

na kleszcza

na chwilę słabości

przypisany do ziemi

aktem własności

rozkładam się bezradnie

do kości

bez udziałów osób trzecich

sam na sam z rozpadem

i co mnie zachwyca najbardziej

samodzielnie

daję radę

gześ

jakby nie można było umrzeć

nad polskimi jagodami

dwa dni w lesie

mialeś chwilę dla siebie

bez pogoni za chlebem

życie to musi kosztować

wszystkie pieniądze

zostałeś mi winny

dwa piwa

oddasz kiedyś tam

no i po herbacie

kwiaty w wazonie

szklanki po herbacie

krzywym charakterem

na stole:

 bimbulce - maciej

(na czekoladkach

od wedla flamastrem)

nieszczelność  powiek

nie kryje rozczarowania

(to zawsze są drobiazgi)

wszedł i wyszedł 

bez pukania

róża 13

mini

dochodzi w windzie

do przekonania

że w uniesieniu

pokazuje światu

kolana

bransoletka ( pocztówka)

na językach

pośrodku miasta zwieńczona czubem

sterczy ku niebu nowa  wieża

bubel

pan litościwie nic tu nie miesza

patrzy jak w wieży pokaźna rzesza

robi przez okno zdjęcie za zdjęciem

i komentując przy tym zawzięcie

palcami tyka w jego kierunku

czyżby  mało miał z nimi frasunku

cóż to zwabiło ich tak gromadnie

jak to- 

- przyrodzenie boskie?

no...ładnie...

nieoczekiwana propozycja

z suflera na afisze

awansować tak nagle

bez powodu

pierwsze słyszę

przestawić zegarki

dietę i styl bycia

podwinąć rękawy

stanąć u koryta

mieć siebie mniej

by na sobie więcej

trzeba podziękować

jakoś

coś wymyśleć

na piętce

w kwestii żydowskiej

Po upalnym  dniu Tel Aviv odpoczywał w kawiarniach, na balkonach i ogródkach sącząc do uszu gwar ożywionych rozmów. Mieszał gatunki muzyki z radiowych odbiorników z odgłosami reklam. Ulice za dnia opustoszałe teraz ożyły. Grupki zajętej sobą młodzieży,  kolory i zapachy stały szpalerem pod którym Rachela z podtrzymującym za rękę Aronem szli najkrótszą drogą do szpitala. 

Godzinę wcześniej Rachela poczuła pierwszy skurcz. Po nim nastąpił drugi i trzeci. Widziała co ma robić. Zadzwoniła do siostry aby zajęła się trójką dzieci, wzięła torbę z wyprawką, stanęła nad Aronem i powiedziała krótko:

- już!

Bliźniaki  od tygodnia nie dawały jej spać. Wierciły się kopały domagając się częstych kąpieli i łagodnej pieszczoty. Aron wieczorami czytywał im bajki i delikatnie gładził brzuch opowiadając burzliwe dzieje rodziny. Dramaty wojny i radości dnia codziennego. Teraz były gotowe.

- rozwarcie dziesięć centymetrów powiedział lekarz.  Potem uśmiechnął się do Racheli,  spojrzał na Arona i rzucił cicho

-  no to zaczynamy

Godzinę  później kiedy północ  zaczynała dogaszać szmery miasta, w miejskim szitalu Rachela po raz ostatni wbiła paznokcie w dłoń Arona. W spaźmie przechodzącym od płaczu do radosnego śmiechu nastąpiło ostatecznie

rozwiązanie

bransoletka

bransoletka

utkwiła w czerwieni

z dłonią

kiedy o czwartej nad ranem

przyszli po nią

założyć naszyjnik ostatni

gdy

"związek nasz bratni" 

...

słyszę krzyk

nie rozumiem

skąd brałem tyle sił

na ciszę

biesiadny

gdy jutro też jest dzień

pojutrza nie jestem pewien

gwiazdy na drugi krąg

 po pięknym nocnym niebie

do ognia wielki wóz

las pachnie do ziemniaka

od łąki rosa śni

to jutro 

w powijakach

bo jutro też jest dzień

pojutrza nie jestem pewien

chrypię ballady tren

popijam gwiazdy śpiewem

samotny biały miś

niedzwiedzią mi przysługą

go choć się jeszcze tli

czas by dorzucić 

drugą

gdyż jutro też jest dzień

pojutrza...

sen ty mentalny

przeuroczył 

miodem zaklęć tańcem oczu

bez oddechu

zaczarował omotał

przywiódł do

pustego dziś śmiechu

róża 12

parkowany

po wsze dnie chleby

puchną w żołądkach kaczek

spróbowałem do parku

dojść od pomnika

inaczej

nie potrafię

przypomnieć sobie 

skąd w ręku napoczęta

piętka

a w kieszeni okruchy

pusty placyk gęstnieje

zwalnia ruchy

przywołuje wspomnienia 

i ptaki

siadamy na ławce

rzuć im rzuć

nie bądź taki

nie wiem czy zrozumiałem

czy w końcu byłem czy nie byłem

trzepot skrzydeł cichnie

powszednieje

rzuciłem

znaleziony

może mnie oświecisz

leżę przybity

w zetlałych spodniach

zardzewiałe nity

ostatnie larwy

dawno gryzą piach

oświecił

sprawdził dokumenty

denat 

lat trzydzieści

kawaler

adam stach

(ciekawe które to imię 

a które nazwisko?

a zresztą nieważne)

dziękuję możecie odejść

z mojej strony wszystko...

szmat czasu

manekin smętny
od znoszenia
nieprzebranych
okazji
w wielkim pudle 
marzenia na wagę
coraz tańsze
 
 
młoda pani szuka szybszych
rozpięć
z satysfakcją pierwszego
odprucia metki
 
starsza z przyzwyczajenia
po siostrze

ciepły

rozniecę ten ogień w tobie

ogrzeję przy dobrym winku

a potem zdrzemnę się chwilę

tuż obok

 drogi kominku

kultowy

boga emocji obalmy 

bluźniercę

odrzucając pradawnych kultów 

skorupę

 paralelą śmiertelną

wymierzoną w serce

wyznajmy

mam dupę i patrzę w dupę

;)